Ο Γιώργος Χρανιώτης μιλάει αποκλειστικά στο «Γνωρίστε την Ελλάδα» για το Survivor σε σχέση με τον ελληνικό πολιτισμό, τη Τέχνη και τα σχέδιά του.

Ο Πολιτισμός φαίνεται πάνω από όλα στη καθημερινότητα του καθένα μας. Στην εμπειρία σας στο survivor θεωρείτε ότι υπήρχαν στιγμές που χάθηκε ακόμα και ο υποτυπώδης πολιτισμός;

Όταν  βρίσκεσαι μακριά από τον πολιτισμό, όταν απέχεις από τα πολιτιστικά δρώμενα και όταν ταυτόχρονα βρίσκεσαι κοντά στη φύση,  δεν σημαίνει ότι χάνεις την ανθρωπιά σου αλλά σίγουρα διαφοροποιείσαι. Οπότε αυτό που μπορώ να απαντήσω είναι ότι δεν μου έλλειψε αρχικά στο παιχνίδι ο αστικός πολιτισμός αν θέλεις, αλλά η πολιτισμένη συμπεριφορά.

Σε αυτό ευθύνεται κυρίως η πείνα. Η πείνα δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα μέσα μου αν σου διαφοροποιεί τον χαρακτήρα ή αν σου βγάζει τη πιο αυτούσια και τη  πιο σκοτεινή εκδοχή του χαρακτήρα σου. Η συνεχόμενη πείνα σίγουρα βγάζει στην επιφάνεια ένα πρόσωπο που δεν το χεις ξαναδεί.

 Αν υποσιτίζεσαι στην Αθήνα ή κάπου αλλού που έχεις φίλους και συγγενείς μπορείς να τραφείς με αγάπη ή απλώς να τραφείς. Στο Survivor δεν είχαμε καμία από τις δύο επιλογές.  Δεν είχαμε προλάβει να αναπτύξουμε φιλίες και δεν είχαμε και φαγητό. Οπότε έβγαινε ένας πολύ ιδιαίτερος εαυτός. Αυτός ο εαυτός ήταν απολίτιστος.

Πώς αισθανθήκατε αυτές τις στιγμές;

Η γιόγκα με βοήθησε και ενέδωσα σε αυτή. Αισθάνθηκα την ανάγκη να γίνω πιο ενδοσκοπικός και να αποδεχτώ τη πείνα. Αυτό που ήταν πραγματικά δύσκολο ήταν να αντιμετωπίσεις κάποια βλέμματα. Όταν έχεις «καθαρίσει» από την ασιτία και τη νηστεία, βλέπεις πολύ καθαρά τον χαρακτήρα το άλλου. Από ένα σημείο και πέρα αρχίζεις και βλέπεις πολύ καθαρά τους ανθρώπους, γενικότερα που είναι κοντά σου και αντιλαμβάνεσαι αν είναι υστερόβουλοι ή ανυστερόβουλοι.

Εγώ είχα καταλάβει ενστικτωδώς ότι δεν θα βγω πρώτος  και έπειτα παραιτήθηκα, όχι από την αγωνιστικότητά μου, αλλά από τη φιλοδοξία μου. Μπορούσα να διακρίνω την ενοχλητική ένταση στα μάτια ενός ανθρώπου που ήθελε να βγει πρώτος και θα έκανε τα πάντα για αυτό, αλλά ταυτόχρονα μπορούσα να διακρίνω τη καλοσύνη, την αγωνιστικότητα και τον αλτρουισμό στα μάτια ενός άλλου.

Το δύσκολο σε αυτό το παιχνίδι είναι να παραμείνει κάποιος άνθρωπος και να μην αλλάξει. Σίγουρα θα υπάρχουν κάποιες εναλλαγές αλλά κάποια βασικά στοιχεία του χαρακτήρα σου οφείλουν να είναι αυτούσια. Για παράδειγμα εγώ δεν δέχτηκα ποτέ να γίνω πιο δημοφιλής ή αρεστός στην ομάδα, προκειμένου να παραμείνω περισσότερο στο παιχνίδι. Και εννοώ ότι αυτό είναι ένα λάθος που κάποιοι υπέπεσαν και το πλήρωσαν, φεύγοντας νωρίτερα από τον χρόνο που τους αναλογούσε.

Θυμάμαι έκανα μασάζ σε έναν παίκτη και σκεφτόμουν αν το κάνω αυτό για να με συμπαθήσει ή πραγματικά το θέλω. Ίσως να ήταν και τα δύο. Φρόντισα όμως να μετατοπίσω αυτή τη τάση μου, στο ότι θέλω να κάνω καλό σε αυτόν τον άνθρωπο χωρίς όμως  να περιμένω τίποτα.

Τί σας δίδαξε η εμπειρία σας στο Survivor; Πιστεύετε ότι βγήκατε κερδισμένος ως άνθρωπος;

Αλίμονο, ναι! Αυτό το ήξερα από τον πρώτο μήνα. Ήταν μία συνθήκη μοναδική. Δεν θα μου ξανατύχει ποτέ στη ζωή μου. Ήταν σαν να μπήκα σε μια φυσική φυλακή  που υποσιτίζονται όλοι οι κρατούμενοι. Κατάφερα να μείνω 4 μήνες και 10 ημέρες. Το ήξερα από την αρχή ότι γεμίζω μία βαλίτσα με εμπειρίες.

Πίστευα ότι το κέρδος από όλη αυτή την εμπειρία είναι τεράστιο. Μόνο όταν ζοριστείς πραγματικά αντιλαμβάνεσαι τα όρια του εαυτού σου. Η πείνα είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο. Όταν βλέπουμε έναν πεινασμένο άνθρωπο το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να του προσφέρουμε μέρος από το φαγητό μας. Νομίζω ότι μετά το παιχνίδι κατάλαβα κάποιες προτεραιότητες που έχω στη ζωή μου. Ξέρω  ποιοι είναι οι φίλοι μου, ποιοι είναι δίπλα μου. Επίσης, ξέρω ότι έχω περιορισμένο χρόνο ζωής σε αυτόν το πλανήτη. Αντιλαμβάνεσαι ακριβώς τι σημαίνει η λέξη αγάπη, τι σημαίνει η φιλία,  όχι η σοσιαλμιντιακή φιλία.

Ποιά η διαφορά των πολιτισμών της Ελλάδας και Αγίου Δομήνικου; Θα μπορούσατε να αφήσετε ποτέ τη χώρα μας με τον ήλιο της, με τις τόσες ομορφιές της για να ζήσετε κάπου αλλού;

Όχι δεν θα μπορούσα να αφήσω ποτέ τη χώρα μου. Θέλω να ταξιδεύω. Ένας από τους προορισμούς της ζωής μου είναι το ταξίδι. Ακόμα και να μου προτείνεις να πάω σε μία χώρα που φαινομενικά είναι άκυρη, εγω  θα πάω.  Δεν σνομπάρω κανένα πολιτισμό,  καμία χώρα. Θεωρώ τον εαυτό μου ταξιδιώτη, όχι τουρίστα και όταν ψάχνω, βρίσκω την ομορφιά του κάθε τόπου και τα κρυφά του κελάρια.

Όσον αφορά στον πολιτισμό, δεν μπορώ να σου πω σε ιστορικό πλαίσιο αλλά πολύ χοντρικά, αυτό που συμβαίνει στη Λατινική Αμερική σε σχέση με εμάς είναι ότι εμείς δεν έχουμε βρει τη δύναμη να γιορτάζουμε την ανέχεια. Στη Λατινική Αμερική όσο πιο φτωχοί είναι οι άνθρωποι τόσο πιο πολύ χορεύουν. Όσο πιο πεινασμένοι, τόσο πιο πολύ χαμογελούν. Όσο πιο κουρασμένοι, τόσο πιο πολύ διάθεση έχουν να παίξουνε με τα παιδιά τους και την οικογένειά τους.

Ήταν τρομερό μάθημα για εμάς. Ειδικά όταν περνούσαμε από χωριά που υπήρχε λειψυδρία. Πετάγαμε μπουκάλια με νερό σε παιδιά και τρέχανε με χαρά και δίψα να τα πιάσουνε. Χαίρονταν παρόλο που οι συνθήκες διαβίωσής τους ήταν ελλειπέστατες.  Αν ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος συνειδητοποιήσει τις πραγματικές του ανάγκες, αν αντικαταστήσει το σύμβολο με το μέσο, τότε η ζωή του θα είναι διαφορετική. Πιο ουσιαστική. Πιο πραγματική.

Είμαστε πάρα πολύ αμαθείς σε σχέση με το πως θέλουμε να ζούμε. Νομίζουμε πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος και αυτός  προϋποθέτει να βγάζουμε χρήματα. Υπάρχουν πολλές αισθητικές προτάσεις στον κόσμο για να ζήσεις και σίγουρα δεν έχουν σχέση με τα χρήματα.

Αν τα γυρίσματα του Survivor πραγματοποιούνταν στην Ελλάδα, θεωρείτε ότι θα εκτοξευόταν η τουριστική κίνηση;

Δεν το έχω σκεφτεί καθόλου αυτό για να είμαι ειλικρινής. Σίγουρα το παιχνίδι θα λάμβανε χώρα σε μία από τις ομορφότερες τοποθεσίες του πλανήτη. Νομίζω ότι αν ζούσα σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου και έβλεπα πλάνα από τις φυσικές ομορφιές της Ελλάδας, είτε μέσα από ένα παιχνίδι, είτε από μία ταξιδιωτική τηλεοπτική εκπομπή, θα έβγαζα αμέσως εισιτήριο. Χωρίς επιστροφή.

Λένε ότι η κρίση της Ελλάδας είναι πρώτα πνευματική και μετά οικονομική. Κατά τη γνώμη σας, το φως της Ελλάδας του πολιτισμού της, μπορεί να αντιστρέψει τη κατάσταση και πώς;

Δεν συμφωνώ  με αυτή τη φράση για τον απλούστατο λόγο ότι είμαι καλλιτέχνης και βλέπω τον καλλιτεχνικό οργασμό που υπάρχει στη χώρα μου τα τελευταία 6 , 7 χρόνια. Δεν είμαι οικονομολόγος,  δεν ξέρω καν αν είναι οικονομική η κρίση.

Αυτό που διακρίνω είναι ότι ποτέ δεν είχαμε τόσες πολλές παραστάσεις, ότι ποτέ δεν ξεπηδούσαν τόσα πολλά ελληνόφωνα αλλά και ξενόφωνα συγκροτήματα και ότι ποτέ άλλοτε ο σύγχρονος χορός δεν είχε τόση μεγάλη απήχηση σε Ελλάδα και εξωτερικό. Παράλληλα στα εικαστικά δρώμενα παρατηρείται ένας μικρός οργασμός. Πιστεύω ότι ο πολιτιστικός δείκτης μιας χώρας είναι η Τέχνη.

Το θέατρο είναι η ύψιστη μορφή πολιτισμού για πολλούς. Θεωρείτε ότι η κρίση έχει επηρεάσει σημαντικά αυτό το κομμάτι; Τί διέξοδα υπάρχουν;

Υπάρχει ένας στίχος του Bob Dylan που λέει When you got nothing, you got nothing to lose. Αυτή η φράση πιστεύω κατοικεί στα κεφάλια πολλών καλλιτεχνών. Κατά τη γνώμη μου, δύο πράγματα πρέπει να έχει ένας καλλιτέχνης. Να ρισκάρει και να είναι αυθεντικός.

Όταν δεν σε ενδιαφέρει αν θα πετύχεις ή θα αποτύχεις ή αν θα παρεξηγηθείς, ορμάς και το αποτέλεσμα είναι αυτούσιο και προσωπικό. Αυτό βλέπω σε πάρα πολλούς νέους καλλιτέχνες. Παρατηρώ μία διάθεση τόλμης, σαν να θέλουν να αποστασιοποιηθούν από την ασφάλεια.

Η μουσική εξημερώνει τα ήθη. Ως μουσικός πιστεύετε ότι οι Έλληνες μπορούν να γίνουν πιο δημιουργικοί μέσω της μουσικής;

Τα τραγούδια είναι μικρές θεατρικές ιστορίες. Το θέατρο ίσως σε κάνει να σκέφτεσαι περισσότερο, η μουσική όμως σε κάνει να ερωτεύεσαι. Το θέατρο ίσως να χρειάζεται ένα είδος πνευματικότητας, η μουσική σίγουρα όχι. Προσωπικά εγω ζω με το θέατρο αλλά ονειρεύομαι με τη μουσική.

Ποιά είναι τα σχέδιά σας τώρα;

Ανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη για να ξεκινήσω πρόβες πάνω σε ένα κείμενο του Φερνάντο Πεσσόα, την Ώρα του Διαβόλου. Μία παράσταση  που ενώ είχε ανέβει πέρυσι για 3 εβδομάδες στο Αριστοτέλειο αποφασίσαμε να την επαναλάβουμε και φέτος. Προφανώς δεν την είχαμε χορτάσει. Στις 4 Οκτώβρη θα κάνουμε πρεμιέρα  στο Αριστοτέλειο . Μαζί μου θα είναι η Ευγενία Σαμαρά και μας σκηνοθετεί ο Γρηγόρης Αποστολόπουλος.

Στις 10 Σεπτεμβρίου  επίσης θα κάνω  ένα live με τη μπάντα μου, τους Imitate Your Mother στη Θεσσαλονίκη. Θα έχουμε τη χαρά να παίξουμε με τους xaxakes μαζί, στη "Μέρα με τα Χρώματα". 

Πώς βλέπετε ότι θα περάσετε το καλοκαίρι σας;

Θα κάνω πρόβες με τη μπάντα μου, θα κάνω βουτιές στη θάλασσα, θα πάρω μερικά κύματα, θα φροντίσω να βρίσκομαι δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπάνε,  θα πάω σε θερινά σινεμά, θα διαβάσω και θα χορέψω. Σαν τρελός!!! Καλό καλοκαίρι!!!