Πήρε το όνομά του από μία «Ωδή» του Ανδρέα Κάλβου. Παρουσιάστηκε στο νεαρό τότε Μέγαρο Μουσικής τον Ιούνιο του 1994 και η επιτυχία του ήταν τέτοια, που επαναλήφθηκε ένα χρόνο αργότερα. Σήμερα, μια πρώτη ματιά στους συντελεστές αρκεί για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος εκείνου του μεγάλου οδοιπορικού στο ελληνικό τραγούδι με τίτλο «…Και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως», που αυτό το Σάββατο στις 9.30 μ.μ. προβάλλεται στο πλαίσιο των ψηφιακών μεταδόσεων «Μένουμε σπίτι-Βλέπουμε Μέγαρο: ο Γιώργος Νταλάρας, η Σαβίνα Γιαννάτου και η Λυδία Κονιόρδου ήταν οι σολίστ, ο Κώστας Γαβράς είχε αναλάβει τη σκηνοθεσία με συνεργάτη τον Θωμά Μοσχόπουλο, η ενορχήστρωση έφερε την υπογραφή του Κώστα Γανωσέλη, ενώ υπεύθυνη για την κινησιολογική επιμέλεια ήταν η Ομάδα Εδάφους, με την Τίνα Παπανικολάου και τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Χωρισμένο σε δύο μέρη και με συνολική διάρκεια που ξεπερνούσε τις δύο ώρες, το πρόγραμμα των τραγουδιών, επιλεγμένο από τον Γιώργο Νταλάρα και τον Λάμπρο Λιάβα, κάνει τον σύγχρονο ακροατή να αναρωτιέται πότε θα ξαναγίνει δυνατό να επαναληφθεί ένα καλλιτεχνικό εγχείρημα τέτοιας έκτασης: δελφικοί ύμνοι στον Απόλλωνα και αρχαιοελληνικά κάλαντα ακολουθούνται μεταξύ άλλων από βυζαντινούς ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας, από ακριτικά και δημοτικά τραγούδια, αλλά και από ποντιακούς θρήνους, τον «Ερωτόκριτο», έναν μικρασιάτικο αμανέ, έναν κυκλαδίτικο μπάλλο και ένα ηπειρώτικο μοιρολόι, αποσπάσματα από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Σολωμού και το «Αξιον Εστί» του Ελύτη, ρεμπέτικα, ελαφρά, καθώς και τραγούδια του Ξαρχάκου, του Σαββόπουλου, του Λοΐζου, της Καραΐνδρου, του Μικρούτσικου και άλλων. Ολα, πλαισιωμένα από ένα πλήθος ορχηστρών, χορωδιών, πολυφωνικών και χορευτικών συγκροτημάτων και υπό τη μουσική διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ.
Μια περιπέτεια
«Εγινε φανερό (…) πως δεν επρόκειτο να παρουσιάσουμε ένα “ακαδημαϊκό” θέαμα, μια επιστημονική μελέτη του ελληνικού τραγουδιού και των περιπετειών του μέσα στον χρόνο και στην ιστορία, αλλά ένα θέαμα σαν περιπέτεια, όπου αναλογιζόμαστε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, τις χαρές και τους καημούς μας, τα πετάγματα της ψυχής μας, με την ελπίδα ότι θα προκαλέσουμε τις ίδιες συγκινήσεις και στους θεατές. Ελπίζοντας επίσης ότι, φεύγοντας ο θεατής από το Μέγαρο Μουσικής, θα έχει αποκομίσει την αίσθηση της ενότητας που υπάρχει στους ήχους, στην ποίηση και στις εποχές. Κι αυτή είναι η ελληνική ενότητα!», έγραφε τότε στο σημείωμά του ο Κώστας Γαβράς. Οπως συμπλήρωνε, είχε δεχθεί την πρόταση του Χρήστου Λαμπράκη και του Γιώργου Νταλάρα να συμμετάσχει σε αυτό το θέαμα, «όχι τόσο για το τι θα δώσω, αλλά περισσότερο για το τι θα πάρω».
Η βιντεοσκόπηση της παράστασης είχε πραγματοποιηθεί στις 4 Ιουνίου 1994, χωρίς βέβαια τότε να γνωρίζει κανείς με ποιον ακριβώς τρόπο θα χρησιμοποιηθεί στο μέλλον. Η επικείμενη προβολή της το ερχόμενο Σάββατο θα είναι διαθέσιμη από την ιστοσελίδα του Μεγάρου Μουσικής, www.megaron.gr.
Χωρισμένο σε δύο μέρη και με συνολική διάρκεια που ξεπερνούσε τις δύο ώρες, το πρόγραμμα των τραγουδιών, επιλεγμένο από τον Γιώργο Νταλάρα και τον Λάμπρο Λιάβα, κάνει τον σύγχρονο ακροατή να αναρωτιέται πότε θα ξαναγίνει δυνατό να επαναληφθεί ένα καλλιτεχνικό εγχείρημα τέτοιας έκτασης: δελφικοί ύμνοι στον Απόλλωνα και αρχαιοελληνικά κάλαντα ακολουθούνται μεταξύ άλλων από βυζαντινούς ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας, από ακριτικά και δημοτικά τραγούδια, αλλά και από ποντιακούς θρήνους, τον «Ερωτόκριτο», έναν μικρασιάτικο αμανέ, έναν κυκλαδίτικο μπάλλο και ένα ηπειρώτικο μοιρολόι, αποσπάσματα από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Σολωμού και το «Αξιον Εστί» του Ελύτη, ρεμπέτικα, ελαφρά, καθώς και τραγούδια του Ξαρχάκου, του Σαββόπουλου, του Λοΐζου, της Καραΐνδρου, του Μικρούτσικου και άλλων. Ολα, πλαισιωμένα από ένα πλήθος ορχηστρών, χορωδιών, πολυφωνικών και χορευτικών συγκροτημάτων και υπό τη μουσική διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ.
Μια περιπέτεια
«Εγινε φανερό (…) πως δεν επρόκειτο να παρουσιάσουμε ένα “ακαδημαϊκό” θέαμα, μια επιστημονική μελέτη του ελληνικού τραγουδιού και των περιπετειών του μέσα στον χρόνο και στην ιστορία, αλλά ένα θέαμα σαν περιπέτεια, όπου αναλογιζόμαστε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, τις χαρές και τους καημούς μας, τα πετάγματα της ψυχής μας, με την ελπίδα ότι θα προκαλέσουμε τις ίδιες συγκινήσεις και στους θεατές. Ελπίζοντας επίσης ότι, φεύγοντας ο θεατής από το Μέγαρο Μουσικής, θα έχει αποκομίσει την αίσθηση της ενότητας που υπάρχει στους ήχους, στην ποίηση και στις εποχές. Κι αυτή είναι η ελληνική ενότητα!», έγραφε τότε στο σημείωμά του ο Κώστας Γαβράς. Οπως συμπλήρωνε, είχε δεχθεί την πρόταση του Χρήστου Λαμπράκη και του Γιώργου Νταλάρα να συμμετάσχει σε αυτό το θέαμα, «όχι τόσο για το τι θα δώσω, αλλά περισσότερο για το τι θα πάρω».
Η βιντεοσκόπηση της παράστασης είχε πραγματοποιηθεί στις 4 Ιουνίου 1994, χωρίς βέβαια τότε να γνωρίζει κανείς με ποιον ακριβώς τρόπο θα χρησιμοποιηθεί στο μέλλον. Η επικείμενη προβολή της το ερχόμενο Σάββατο θα είναι διαθέσιμη από την ιστοσελίδα του Μεγάρου Μουσικής, www.megaron.gr.
