Φέτος ο Νίκος Γιαβρόπουλος κλείνει 20 χρόνια επιτυχούς συνεργασίας με το θέατρο Φούρνος ο καλλιτέχνης έχει την χαρά με την ευκαιρία αυτή, να δείξει την τελευταία του δουλειά στον αγαπημενο του χώρο. Μετά από 4 ατομικές εκθέσεις και την στήριξη των ανθρώπων του Φούρνου, ειδικά του Μάνθου και της Ντοντό Σαντοριναίου, ένας κύκλος κλείνει και ένας καινούργιος ανοίγει για το μέλλον.
Η εικαστική εγκατάσταση αποτελείται από γλυπτά, ready mades και προβολές βίντεο. Τον ρυθμό δίνει ένας μετρονόμος και τα βίντεο προβάλλονται αποσπασματικά και βίαια πάνω στα κατακερματισμένα γλυπτά, ατμόσφαιρα σκοτεινή όπως αρμόζει στη θεματική της έκθεσης. Αν και το χιούμορ δεν συνάδει με την βαρύτητα του θέματος δεν λείπει σε ελάχιστες δόσεις που λειτουργούν εξαγνιστικά.
Συγκλονισμένος από τους φόνους που συντελέστηκαν στην ελληνική επικράτεια τα «χρόνια της κρίσης», ο καλλιτέχνης θέλει να καταγγείλει την ανθρώπινη κτηνωδία. Δολοφονίες που συντάραξαν την κοινή γνώμη και μετά ξεχάστηκαν, πολλές από αυτές δεν έχουν βρει ακόμα δικαίωση.
Ο φόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ανίκανο μηχανισμό καταστολής του κράτους, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, ο φόνος του Βαγγέλη Γιακουμάκη από τους «λεβεντονταΐδες» συμφοιτητές του γιατί δεν ανέχονταν την διαφορετικότητα του, ο βιασμός και η άγρια δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη από δύο βαθιά ψυχικά διαταραγμένους νέους που ταυτίζουν την σεξουαλικότητά τους με την βία, τέλος το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας από καταστηματάρχες, «ανθρώπους καθημερινούς», «φιλήσυχους», με την αρωγή και συγκάλυψη της αστυνομίας. Είναι από τα συνταρακτικά παραδείγματα της αδιαφορίας, του φόβου και της καταστολής της ελληνικής κοινωνίας.
Κρατική βία ‒ σεξουαλική βία ‒ ρατσιστική βία ‒ εκφοβισμός ‒ παρακράτος ‒ τάγματα εφόδου, αυτό είναι το πλαίσιο από το οποίο αντλεί το υλικό του ο Νίκος Γιαβρόπουλος και μας το επιστρέφει εξαγνισμένο, γυμνό χωρίς συναισθηματισμούς. Ελπίζει, πως όλοι θα κάνουμε ένα βήμα πίσω για να δούμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία απάνθρωπη, που μας οδηγεί στην αποκτήνωση.
Η εικαστική εγκατάσταση αποτελείται από γλυπτά, ready mades και προβολές βίντεο. Τον ρυθμό δίνει ένας μετρονόμος και τα βίντεο προβάλλονται αποσπασματικά και βίαια πάνω στα κατακερματισμένα γλυπτά, ατμόσφαιρα σκοτεινή όπως αρμόζει στη θεματική της έκθεσης. Αν και το χιούμορ δεν συνάδει με την βαρύτητα του θέματος δεν λείπει σε ελάχιστες δόσεις που λειτουργούν εξαγνιστικά.
Συγκλονισμένος από τους φόνους που συντελέστηκαν στην ελληνική επικράτεια τα «χρόνια της κρίσης», ο καλλιτέχνης θέλει να καταγγείλει την ανθρώπινη κτηνωδία. Δολοφονίες που συντάραξαν την κοινή γνώμη και μετά ξεχάστηκαν, πολλές από αυτές δεν έχουν βρει ακόμα δικαίωση.
Ο φόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ανίκανο μηχανισμό καταστολής του κράτους, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, ο φόνος του Βαγγέλη Γιακουμάκη από τους «λεβεντονταΐδες» συμφοιτητές του γιατί δεν ανέχονταν την διαφορετικότητα του, ο βιασμός και η άγρια δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη από δύο βαθιά ψυχικά διαταραγμένους νέους που ταυτίζουν την σεξουαλικότητά τους με την βία, τέλος το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας από καταστηματάρχες, «ανθρώπους καθημερινούς», «φιλήσυχους», με την αρωγή και συγκάλυψη της αστυνομίας. Είναι από τα συνταρακτικά παραδείγματα της αδιαφορίας, του φόβου και της καταστολής της ελληνικής κοινωνίας.
Κρατική βία ‒ σεξουαλική βία ‒ ρατσιστική βία ‒ εκφοβισμός ‒ παρακράτος ‒ τάγματα εφόδου, αυτό είναι το πλαίσιο από το οποίο αντλεί το υλικό του ο Νίκος Γιαβρόπουλος και μας το επιστρέφει εξαγνισμένο, γυμνό χωρίς συναισθηματισμούς. Ελπίζει, πως όλοι θα κάνουμε ένα βήμα πίσω για να δούμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία απάνθρωπη, που μας οδηγεί στην αποκτήνωση.
