Πρόκειται για μια εντελώς αναξιοποίητη αρχαιολογική περιοχή κοντά στη θέση Γράβες, βορειοανατολικά του σημερινού οικισμού. Ανασκαφή δεν έχει γίνει καμία και η περιοχή έχει παραδοθεί στο έλεος των αρχαιοκάπηλων.

Οι πρώτοι κάτοικοι του αρχαίου οικισμού ήταν Κεφαλλήνες, ένας λαός που κατοικούσε στις κορυφές («κεφαλαί») των ακαρνανικών βουνών. Η επικράτειά τους εκτεινόταν από την ακαρνανική παράκτια ζώνη και μέρος της ενδοχώρας, ως τα νησιά της Λευκάδας, της Ιθάκης και της Κεφαλονιάς. Αυτοί δημιούργησαν πιθανόν κατά την προελληνική περίοδο μερικούς οικισμούς γύρω από την τότε ακτογραμμή του κόλπου του Αστακού, οι οποίοι αργότερα ενώθηκαν σε έναν συνοικισμό υπό το όνομα «Αστακοί».

Ο πληθυντικός της ονομασίας μαρτυρά μάλλον αυτήν ακριβώς την ύπαρξη πολλών οικισμών υπό το γενικότερο πνεύμα ονοματοδοσίας της εποχής: Φυτίαι, Οινιάδαι, Κορόνται, κλπ. Άλλωστε, το όνομα «Αστακοί» υπάρχει σε επιγραφή θεωροδόκων της Επιδαύρου: «Αστακοί Κάλλεως Νίκωνος».

Η άποψη των πολλών οικισμών ενισχύεται από τα νεολιθικά ευρήματα σε θέσεις γύρω από τη σύγχρονη κωμόπολη. Όστρακα, κεραμικά και ένα ανθρώπινο κρανίο μαρτυρούν την τελετουργική χρήση αυτών των χώρων και την διασπορά ενός πληθυσμού, ο οποίος αυξάνεται διαρκώς, εκμεταλλεύεται τη θάλασσα και αναπτύσσεται ολοένα και πιο δυναμικά. Η εποχή του Τρωικού πολέμου ήδη βρίσκει την περιοχή υπό το σκήπτρο του βασιλιά Οδυσσέα της Ιθάκης, η επικράτεια του οποίου περιελάμβανε και τα ακαρνανικά παράλια. Ο βασικός οικισμός της εποχής ήταν μάλλον στον όρμο του Πλατυγιαλιού.

Η τοποθεσία των αρχαϊκών και κλασικών Αστακών ταυτίζεται με αυτή του βυζαντινού Δραγαμέστου. Εκεί βρέθηκαν τα ερείπια αρχαίου ναού του Διός Καραού. «Κάρα» σημαίνει κεφάλι, επομένως ίσως δηλώνεται η προέλευση από τους Κεφαλλήνες. Πιο πιθανό όμως είναι να δηλώνεται ο αρχαίος λαός των Κάρων, οι οποίοι κατοίκησαν τη Στερεά Ελλάδα. Άλλωστε ο Καραός Ζευς λατρευόταν και στη βοιωτική επικράτεια.

Η ρωμαϊκή κατάκτηση επέβαλε την ερήμωση της περιοχής για χάρη της Ακτίας Νικόπολης που εποικίστηκε αναγκαστικά από τα ακαρνανικά παράλια. Είναι το τελευταίο στοιχείο που έχουμε για τον αρχαίο Αστακό.